W 2018 roku dwa kolejne państwa przyjęły Konwencję Nowojorską o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowychz 1958 roku. Są to Republika Zielonego Przylądka oraz Sudan. Za wyjątkiem kilku państw afrykańskich Konwencja jest wiążąca w niemal wędzie na świecie.
Zgodnie art. III tej Konwencji "Każde z Umawiających się Państw - zgodnie z warunkami ustalonym w artykułach następnych - uzna orzeczenie arbitrażowe za wiążące i wykona je zgodnie z regułami procedury obowiązującej na obszarze, na którym dochodzi się praw z orzeczenia. Uznanie lub wykonanie orzeczeń arbitraŜowych, do których odnosi się niniejsza Konwencja, nie będzie uzależnione od spełnienia warunków istotnie uciąŜliwych ani od poniesienia należności sądowych lub opłat istotnie wyższych, niż wymagane dla uznania lub wykonania krajowych orzeczeń arbitrażowych."
Warto wspomnieć, że polski Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 stycznia 2013 r. (sygn. I CSK 186/12) uznał za dopuszczalny w świetle tej Konwecnji zapis na arbitraż w formie elektronciznej. Stwierdził mianowicie:
"Zgodnie  zaś  z  art.  II  ust.  2  Konwencji  określenie  „umowa  pisemna"  oznacza zarówno  klauzulę  arbitrażową  zamieszczoną  w  kontrakcie,  jak  i  kompromis - zarówno podpisane przez strony, jak i zawarte w wymianie listów i telegramów. W praktyce przyjmuje się liberalną wykładnię tego przepisu uznając, że wyliczenie w nim dopuszczalnych sposobów zawarcia umowy nie jest wyczerpujące i obejmuje także inne stosowane techniki porozumiewania się na odległość."